İŞTE BENİM NESLİM BUNLAR...

Atatürk 12 Nisan 1934 akşamı, İzmir’de İzmir Palas Salonlarında Hakimiyeti Milliye Okulu fakir çocukları menfaatine verilen baloyu şerefledirirler.*

Öğrencilerden Ali isminde bir çocuk ortaya gelir, fakat heyecandan bocalar, konuşamaz derken küçük Ali coşar kendinden geçer. Kollarını ona doğru uzatarak içten gelen bir sesle:

-“Senin ismini andıkça, senin resmine baktıkça, seni karşımda görünce damarlarımda bir şeyler kaynadığını duyuyorum... ah! Seni doya doya öpmek istiyorum!” diye haykırır o zaman O da kollarını açar.

-“Öyle ise gel öp” der.

Ali koşar, boynuna atılır. Diğer çocuklar dururlar mı?

“Bizde bizde” diye bağrışarak koştular. Kucağına atıldılar. Öptüler, öptüler. Heyecandan, sevinçten herkes ağlar. Yaverler, Paşalar, Vali hatta kendiside...

Evet. Yaptığı harplerin heyecanı, kazandığı zaferlerin sevinci belki onu ağlatmamıştır. Fakat bir avuç Türk yavrusunun içten gelen çoşkunluğu onu sarsmış, heyecanlandırmıştı. Gözlerine dolan yaşları zapetmek için dudaklarını ısırdı. Sonra heyecandan, titreyen bir sesle yanındakilere dönerek:

-“İşte benim neslim, bunlar ! Bunlarla biz akranız” der.

Kaynak: *Yeni Asır Gazetesi 13 Nisan 1934, Cumhuriyet 13 Nisan 1934. Celal Bayar, Atatürk’ten Hatıralar. Sayfa: 91-92