BU KADAR YAZABİLDİM

Bir cihan yıkıldı, bir güneş söndü;

Tanrılar ağlasın, kullar ağlasın.

Dünya yıldızsız bir geceye döndü;

Yakınlar ağlasın, eller ağlasın.

Cihana öyle bir fert gelmemişti;

O geldi cihanın seyri değişti,

O gitti, Allah’ım, o ne gidişti,

Adıyla can bulan diller ağlasın.

Onsuz bu cihanı, göremez gözler;

Boşuna gelmesin baharlar, güzler;

Onun benzerini getiremezler:

Asırlar devirler, yıllar ağlasın.

Mateme çevrilsin bütün duygular;

Ağlamak haline dönsün arzular;

Gözyaşı halinde çağlasın sular;

Onsuz yeşermeyen dallar ağlasın.

Sanki her taraf boş, her taraf ıssız;

Sanki bütün varlık kaldı yapyalnız;

Tabiat yaşar mı böyle ışıksız;

Onsuz kızarmayan güller ağlasın.

Varlık dolmuş onun gür sevgisiyle,

Sanki can vermişti eşyaya bile.

En büyük acıyla gelerek dile

Ona hasret kalan yollar ağlasın.

Neşeden kalmamış bir yerde eser,

Tabiat sanki bu matemle inler;

Birer mavi göze çevrilip yer yer

Denizler ağlasın, göller ağlasın.

Ay ışıksız kalsın yıldızlar sönsün;

Rüzgâr hıçkırarak dursun, dövünsün

Çağlayanlar sussun, yasla düşünsün,

Irmaklar ağlasın, seller ağlasın.

Başını taşlara vursun Sakarya;

Gediz, Kızılırmak yansın Ata’ya;

Bu acıyla yalnız bu sular mı ya

Volga’lar, Tuna’lar Nil’ler ağlasın

Gökler güneşiyle, dağlar karıyle;

Denizler köpürdü dalgarıyle

Yurdumun yemyeşil ovalarıyle

Birlikte, stepler, çöller ağlasın.

Şimdi yaşlı gözler bir pınar gibi,

Yaslı gönüllere dünya dar gibi

Güneşi kapayan bulutlar gibi

Resmini örten o tüller ağlasın.

Sade sema değil, dağ, deniz değil

Karalar bağlayan ülkemiz değil

Bu en büyük kayba sade biz değil.

Bütün âlem, bütün iller ağlasın.

Sami N. ÖZERDİM