"1919-1933"TEN BİR PARÇA

O günlerde bir ünlü ayak bastı Samsun'a,

Yürüdü etrafına ümitler suna suna.

Bu, ateşler içinde geçip gelmiş bir erdi,

Göğsünde toplanmıştı milyonla Türk'ün derdi,

Bu milyonla dert ona veriyordu başka hız,

Yürüdü arkasında genç ihtiyar, kadın, kız.

O kimdir? Bakışları deniz kadar yumuşak,

Saçı güneşi emmiş bir demet altın başak.

O kimdir? Bir milletin sesi vardı ağzında,

On dört milyonun nabzı çarpıyordu nabzında.

O kimdir?, Geçtiği yer dönüyor gün vurmuşa,

Can veriyor sararmış ota, yaralı kuşa.

O kimdir? Gözlerinde bir tılsım gözleniyor,

Bastığı topraklarda bahar filizleniyor.

Alev saçlı bir volkan bazı bir dağ başında,

Bazı beliriyordu bir damla göz yaşında.

Güneşten birer oktu ondan gelen her emir.

Bu okların altında eriyor dağ, taş, demir.

O kimdir? Milyonla Türk birleşip bir tek olmuş,

Yıkılan memlekete kolları destek olmuş

Öz yurdun içlerinde düşman kurarken pusu,

Bir yandan da yürüdü Halife'nin ordusu.

Birisi gök yüzünden bombalar atıyordu.

Biri elinde salip; biri elinde Mushaf,

İçli dışlı düşmanlar geliyorlardı saf saf.

Bunların karşısında göğsü açık bir azim,

Süngüye, topa karşı diyordu: Zafer bizim!

Bunların karşısında iki şimşekli nazar

Diyordu: bu topraklar size olacak mezar!

Vatan sürüklenirken bir uçurum ucuna,

Dağılan kuvvetleri topladı avucuna.

Topladı avucuna yıldırımı, şimşeği,

Yoktan var ediyordu Tanrı gibi her şeyi.

Kurşunlar gülle oldu, sopalar süngü oldu,

Sınırlar baştan başa bir çelik örgü oldu.

Şimşek yüklü bulutlar ufku kaplarsa nasıl

Bir süngü ormanıyla dağlar doldu muttasıl.

Bir kale heybeti var vatanın her taşında,

Her işin başında o, her iş onun başında.

Yusuf Ziya ORTAÇ

(Varlık, nr. 8, 29 Birinciteşrin 1933, s. 119)