GÜN

Sarı yapraklarını döküyordu ağaçlar

O gün bir garip güneş doğuyordu;

Sonra birden duruverdi zaman

Kulak kesildi ağaçlar, taşlar

Seyhan nehrine baktım

İçin için ağlıyordu.

Bir korkulu rüzgâr esiyordu

Karanlık sarmıştı dört bir yanı

Susuyordu insanlar, susuyordu Taş-köprü

Ağlıyordu herkes, ağlıyordu zaman

Kıyamet mi kopuyordu ne var?

Kollarımdaki kitaplarım yere düştü birden,

Elim-ayağım tutuldu,

Baktım çocuklara ağlıyordu,

Ağlıyordu bütün Türkiye

O gün karanlık bir rüzgâr esiyordu

Ve son yapraklarını döküyordu ağaçlar…

Güneş tutulmuş gibiydi o gün,

Güneşin yası var dediler etraftan

Bugün dünyanın yası var.

Seyhan nehrine baktım hâlâ ağlıyordu

Bir bir eğilmişti Toroslar.

Baktım her yanda bir üzünç,

Baktım her yanda bir eksik,

İşimizi gücümüzü elden bırakıp

O gün saat dokuzu beş geçe

Tarihle birlikte ağladık.

10 Kasım’dı o gün,

Kimi dedi, kıyamet koptu bugün

Kimi dedi keşke kıyamet kopsaydı,

Kimi dedi, benim canımı al Tanrım, O’nun yerine;

Yalnız gökyüzünde bir çift mavi göz

Işık tutuyordu yeryüzüne

Bakışları nur gibi aydınlık.

O gün dağların en büyüğü devriliyordu

Bir güneş batıyordu yalın kılıç

Yas tutuyordu herkes.

İşte o gün içimizde Atatürk

Yeniden bir güneş gibi doğuyordu.

A. Celâl ŞİMŞEK